خاموشی های مکرر: تهدیدی بر جان و استقلال افراد دارای معلولیت
قطعی برق‌های مکرر و بعضا بدون اطلاع‌رسانی، نه صرفا یک وقفه کوتاه‌مدت در زندگی روزمره شهروندان، بلکه یک بحران جدی انسانی است، به ویژه برای افرادی که زندگی‌شان به تجهیزات برقی توانبخشی، پزشکی و کمک‌حرکتی وابسته است. این خاموشی‌ها می‌تواند به معنای از دست رفتن استقلال، تشدید رنج روزانه، و حتی تهدید مستقیم جان انسان‌ها باشد.
افرادی که برای جابه‌جایی از ویلچر برقی یا بالابر خانگی و آسانسور استفاده می‌کنند، در ساعات طولانی خاموشی عملاً در مکان محبوس و ناتوان می‌شوند. بیمارانی که به دستگاه‌های تنفسی، اکسیژن‌ساز یا تجهیزات پزشکی برقی وابسته‌اند، با کوچک‌ترین قطعی برق ممکن است با بحران سلامت و خطر مرگ مواجه شوند. این واقعیت تلخ، نمونه‌ای بارز از عدم رعایت حقوق اولیه انسانی است که متأسفانه بارها و بارها تکرار می شود.
نکته تاسف‌آور این است که هیچ سازوکار حمایتی یا برنامه جایگزین برای تامین برق اضطراری افراد دارای معلولیت وجود ندارد. این بی‌توجهی سیستماتیک، مصداق آشکار نقض حقوق انسانی است.
در بسیاری از کشورهای پیشرفته و حتی برخی کشورهای در حال توسعه، تأمین برق اضطراری برای افراد دارای معلولیت یک حق قانونی و انسانی است. اما در کشور ما، افراد آسیب‌پذیر عملاً در تاریکی و بی‌پناهی رها شده‌اند و با هر قطعی برق، خطر، رنج و اضطراب بیشتری متحمل می‌شوند. این وضعیت نه تنها بی‌عدالتی، بلکه نشانه‌ای از سهل‌انگاری ساختاری و عدم پاسخگویی مسئولان است.
پیامدهای این بی‌توجهی بسیار جدی و ملموس است: تشدید بیماری‌ها، ایجاد استرس و فشار روانی، محدود شدن استقلال فردی و در بدترین حالت، تهدید مستقیم جان افراد. آیا جان افراد دارای معلولیت، کم‌ارزش‌تر از اجرای برخی پروژه ها و برنامه های غیر ضروری است؟
مسئولان باید آگاه باشند: خاموشی مکرر ، برای افراد دارای معلولیت یک مشکل ساده نیست، بلکه یک فاجعه انسانی است که هر روز جان و استقلال انسان‌ها را هدف قرار می دهد.
طاها کرم پور : فعال اجتماعی
